The lost house shoes of detective Tery.

Sophie is gonna have sleepover soon, and I want it to be the coolest sleepover ever, so I created a shadow / radio play for them. This time, I translated it in Engels too. I marked in blue the things you could use for the shadows, and the red words are the once you can use for sound. Fun fact, I showd it to one of my friends who is doing theater with kids and she really liked it and might use it for one of her classes. I hope you enjoy it too!

 

For the Dutch version, scroll down. 

 

The lost house shoes of detective Tery.

(Hat and magnifying glass) Detective Tery was living with his wife, Miss. Tery, in a small house in England in a little town called „Lost and Found“. I know, its a silly name for a town, but this is really how it was called. It was called like this, because the town was really hard to find. You could see it on the map, but the ones who tried to visit, always got lost and ended up wandering along the coast for hours. This is the reason the town had very little inhabitants. Better said; only eight creatures were living here. I say creatures, cause yes, we are counting the animals too. There was Detective Tery and his wife miss Tery, that makes two. Their neighbor Mister Next Door (such a coincedent, this name). Across the street we had mister and miss Whatever and there son, Pete. And if you counted the dogs from Detective Tery and mister Next Door, we had eight inhabitants, living in the town of Lost and Found. You can imagine that for Detective Tery, who’s job was indeed to solve mysteries, there wasn’t much to do. Not much happened in a small town like Lost and Found. Untill that night...

It was mid october and summer was far away and forgotten. It was already dark outside and the storm was hauling around the house. (Storm, rain) the rain made the people stay inside, closing their curtains and cuddling up against their loved ones or the fire place. Brrr, it was cold outside. Detective Tery was staring outside the window, watching how the rain poored down. „Close the curtains, and join me in bed“, his wife said, from the bedroom. She was reading a cheap novel. Detective Tery closed the curtains and made his round through the house. He checked the doors and the windows and made sure everything was safe and secure. (Footsteps, door closing, keys) You cant be careful enough these days. He yawned. He was tired and decided to go to bed. the dog was already sleeping at the other end of the bed. Like everynight, he put his hat at the night stand next to the bed. (Put hat down) Like every night he folded his clothes and lay them on the chair next to the night stand. And like every night, he put his house shoes next to the bed. (House shoes) He turned of the light and gave his wife a kiss. „Good night darling“ he said. „Good night honey“she said. „Woof“ the dog barked. And soon they were all sound asleep. (Turn of light).

 The next morning, Detective Tery woke up early. His gut told him something was wrong, but he couldn’t really put his finger on it. He yawned and strechted his body. Oh well, he thought, maybe some breakfast will do me good. With his feet he tried to reach for his house shoes. Hmm, how funny. They weren’t there. He got up and looked under his bed if they were maybe somehow hidden underneath. When he didn’s see them he got up, feeling frustrated and yelled:

„WWOOOOMMMMAAAAAAANNNN!“

His wife woke up immediatly and sat straight in bed. „My house shoes dissapeared! Gone! Stolen! A crime has happened here and we need to investigate, now!“ Miss Tery rubbed her eyes. Her hair was all over the place. „A crime?“ she asked surprised. „How can that be? Nothing ever happens here“. Together the searched the whole house. They were so busy that they didnt pay attention to the dog. He was still laying on the bed, licking his wet paws. What did he have to do with this?

That night it was raining cats and dogs. (Cats and dogs) (Rain) Detective Tery was sitting in his chair. He smoked his pipe, like detectives do, and was thinking hard about what had happen. (pipe) He had put his house shoes next to his bed, went to sleep and the next day, they were gone. someone must have taken them. But who. He already payed a visit to mister and misses Whatever, but they didn’t do it, they said. also their son Pete had nothing to do with it. His wife promised him she didn’t clean them up, so that would leave him with only one other suspect. Tomorrow he would go to his neighbor Next Door, and ask him where he was hiding the house shoes. And then the mystery would be solved.

 

The next day the rain had stopped and the sun begun to shine. Ha, detective Tery thought, a beautiful day to solve a mystery. He knocked on the neighbors door. (Knocking) The neighbor opened and said „How can I help you?“
„I would like to have my house shoes back“, the detective said. „I checked everything, and only you can have them.“ He felt really smart.
„Oh, right“, the neighbor mumbled. „The house shoes“ and he turned around and came back with the house shoes in his hands. (house shoes) „You mean these ones? So strange. They suddenly appeared upon my doorstep“. The detective’s mouth fell wide open. That was quick! he didnt expect it to be so easy! He had his house shoes back, but the mystery wasn’t solved yet. „who put those in front of your door?“ He asked. This felt suspicious. His neighbor Next Door frowned and said „No idea. They suddenly appeared!“.
„This needs more investgation“ Detective Tery said, and he looked through his magnifying glass for more evidence. (magnifying glass) They looked and looked, but couldn’t find anything, untill....
„It looks like there’s a little hole in one of the house shoes“, the detective said. He sounded surprised.“And that? What’s that? That looks like fur!“ The two men were so busy investigating the house shoes, they didnt notice the two dogs had come outside too. „Woof!“ One of them said. The two men turned around. „Woof!“ The other one said. The neighbor looked at Detective Tery and said “could it be possible your dog put them here, as a gift for my dog? „
„That could be possible“, the detective said. „That could be possible“. And so the mystery of the lost house shoes of detective Tery was solved, and everything was back to how it was. But this time with a tiny little hole in one of the shoes.

 

 

A try out. Note; Toddlers constantly try to crawl underneath the sheet. So wait till they are in bed :).

 

 De verdwenen pantoffels van detective Terie.

 Detective Terie woonde samen met zijn vrouw Miss. Terie in een klein huisje in het Engelse plaatsje Lost and Found. Ik weet het, het is een gekke naam voor een plaatsje, maar zo heette het toch echt. Het plaatsje was namelijk erg moeilijk te vinden. Het stond wel op de kaart, maar wie het wilde bezoeken, dwaalde vaak uren tevergeefs rond langs het Oosten van de Engelse kust. Zo kwam het, dat het plaatsje maar weinig inwoners had. Welgeteld acht. Je had detective Terie en zijn vrouw, dat waren er twee. Hun buurman, meneer Next Door (wat een toeval he, die naam), maakte het drie. Aan de overkant van de straat woonden meneer en mevrouw Whatever en hun zoon Piet. Dat waren er zes. En als je de honden van detective Terie en meneer Next Door mee rekende, dan kwam je op acht. Acht inwoners in het stadje lost en Found. Je kunt je wel voorstellen dat detective Terie, die dus detective van beroep was, niet veel te doen had. Met acht inwoners in een plaatsje war niemand komt, gebeurt maar weinig. Tot op een nacht...

 Het was laat in oktober en de herfst had zijn intrede gedaan. Zodanig, dat de zomer allang weer was vergeten. Het was avond en dus al donker buiten. Het gure weer deed dat de mensen binnen bleven en hun gordijnen dicht deden. Zo ook in het huis van de detective en zijn vrouw Miss Terie. De detective stond nog voor het raam en keek toe hoe de regen tegen de ramen kletterde. „Doe de gordijnen toch dicht, en kom lekker liggen,“ riep zijn vrouw vanuit de slaapkamer. Ze lag in bed een flut roman te lezen. De detetive keek nog een keer door het raam en deed toen de gordijnen dicht. Hij liep een rondje door het huis en voelde of alle deuren op slot zaten. Door zijn beroep was hij erg waakzaam en oplettend. Je kon maar nooit weten wat er zou gebeuren. Hij geeuwde. Hij was moe en besloot om te gaan slapen. Hij liep naar zijn bed waar zijn vrouw het boek net had weggelegd. Zoals elke avond vouwde hij zijn kleren netjes op en legde ze op de stoel naast het bed. Zoals elke avond legde hij zijn hoed op het nachtkastje. En zoals elke avond stonden zijn pantoffels netjes naast zijn bed. De hond had zijn plekje bij het voeteneind opgezocht. Detective Terie deed het nachtlampje uit. „Welterusten schat“. zei hij tegen zijn vrouw. „Welterusten schat“, zei zijn vrouw terug. „Woef“, blafte de hond. En ze vielen allen in een diepe slaap.

 De volgende morgen was Detective Terie al vroeg wakker. Hij had een onaangenaam gevoel in zijn buik, maar kon niet plaatsen waar het vandaan kwam. Misschien moet ik eerst maar eens gaan ontbijten, dacht hij. Hij rekte zich uit en zwaaide zijn benen uit bed. Met zijn voeten zocht hij zijn pantoffels. He, wat gek. Detective Terie klom nu helemaal uit bed en ging op zijn hurken zitten om te kijken of zijn pantoffels misschien onder het bed waren geschoven. Met een ruk stond hij rechtop. „VROOOOUUUUWWWW!“ riep hij uit. Zijn vrouw schrok wakker.. „Mijn pantoffels zijn weg! Verdwenen! Hier is een misdrijf begaan!“

Miss Terie wreef zich in haar ogen. Haar haar stond recht overeind. „Een misdrijf?“ Vroeg ze verbaasd. „Maar hoe kan dat nu, er gebeurt hier nooit iets!“ Ze haastte zich uit bed en samen met haar man zocht ze het hele huis door. Ze waren zo druk bezig dat ze niet goed op de hond lette. Die lag nog steeds lekker op het voeteneinde van het bed. Maar wat deed hij daar? Hij likte zijn natte poten schoon. Zou hij er iets mee te maken hebben?

 Die avond regende het nog harder dan de avond daar voor. Detective Terie zat peinzend in zijn stoel. Hij rookte zijn pijp, zoals detectives dat doen, en dacht goed na over wat er was voorgevallen. Hij had zijn pantoffels bij zijn bed gezet en de volgende dag waren ze weg. Iemand moest ze hebben meegenomen..Hij was al bij meneer en mevrouw Whatever langsgeweest, maar die hadden het niet gedaan. Ook hun zoon Piet had er niets mee te maken. Nu, zijn vrouw had bezworen dat ze ze niet had opgeruimd en ook hijzelf had ze niet meer aangeraakt nadat hij was gaan slapen. Dat kon maar 1 ding betekenen. Morgen zou hij langs buurman Next Door gaan, en hem vragen waar hij de pantoffels had verstopt. En dan zou het mysterie zijn opgelost.

 De volgende dag scheen zowaar de zon. Ha, dacht detective Terie, dit is een mooie dag om het mysterie op te lossen. Hij klopte aan bij de buurman Next Door. Deze deed open. „Waar kan ik u mee van dienst zijn?“

„Ik kom mijn pantoffels ophalen. Ik ben alles na gegaan, en alleen u kunt ze hebben“ zei de detective slim.
„Oh, juist, de pantoffels“, mompelde de buurman. Hij liep naar binnen en kwam even later terug met de pantoffels van Detective Terie. „Bedoelt u deze soms? Die stonden ineens voor mijn deur“. De mond van detective Terie viel open van verbazing. Dat ging wel erg makkelijk. Hij had zijn pantoffels terug, maar het mysterie was nog niet opgelost. „Wie heeft ze dan voor uw deur neergezet?“ vroeg hij aan buurman Next Door. Deze haalde zijn schouders op. „Ik zou het niet weten detective. Ze stonden er ineens“.

„Dat moeten we nader onderzoeken“, mompelde de detective en hij haalde zijn vergrootglas uit zijn zak. Met een geconcentreerde blik bespeurde hij de pantoffels op verdachte aanwijzingen, maar er was niets te zien. Totdat... hij keek nog eens goed. „Er zit een klein gaatje in de pantoffel“, zei hij verbaasd. „En wat is dat? Dat lijkt wel hondehaar!“ De twee mannen bestudeerden de pantoffels zodanig dat ze niet in de gaten hadden dat de twee honden naar buiten waren gelopen. „Woef!“ klonk het van achteren. De mannen draaiden zich om en zagen de hond van detective Terie zitten op de stoep. „Woef!“ klonk het weer, maar nu van de andere kant. Daar zat de hond van buurman Next Door. Toen zei de buurman; „Zeg, zou het kunnen, dat uw hond de pantoffels hier heeft gebracht als kadootje voor mijn hond?“ De detective keek van de een naar de ander en zei toen: „Dat zou kunnen. Dat zou kunnen“. En zo was het mysterie van de verdwenen pantoffels van detective Terie opglost. Alles was weer bij het oude. Maar nu met een gaatje in de pantoffel.