Het stadje Dollemien

In het stadje Dollemien
Is altijd wel wat geks te zien
Bij de bakker is het brood
Altijd veel en veel te groot
De groenteboer verkoopt geen fruit
Maar hangt worsten in zijn winkelruit
Ook de glazenwasser is ongewoon
Hij maakt de ramen met schoenpoets schoon
Om van de slager maar niet te spreken
Die laat zijn vlees in ketchup weken. 

De straten zien er ook anders uit

De autos rijden achteruit
De bomen die zijn blauw van kleur
En er hangt een vreemde geur

De mensen zijn zo op het eerste gezicht

Niet voor die malligheid gezwicht
Maar als je dan wat beter kijkt
Is er toch wat mis. dat blijkt.

Ik zag er laatst nog eentje lopen

Die was net uit zijn bed gekropen
Zijn pyama nog aan en zijn haar door elkaar
Zo de straat op, dat is toch wat raar.
En bij het stoplicht zag ik er een
Die hinkelde dus op een been
Zo stak hij over, heel gewaagd
En ook wel wat maf, als je het mij vraagt 

Ik weet niet goed waar het aan lag

Maar alle dieren die je zag
Spraken daar een andere taal
Het was een ongelovelijk kabaal
De vogels spraken dus chinees
De een heel luid, de ander wat hees
De straatkatten zongen het hoogste lied
Wat wat ze zongen? Ik verstond het niet. 

Maar na dit alles stond ik nog steeds versteld

Het gekste heb ik nog niet verteld
Misschien dat je me niet meer geloofd
Maar ik zag een hond met een drol op zijn hoofd!
Een enkeling is gewoon gebleven
Die is die gekkigheid om het even
Maar het merendeel is daar
Toch echt gewoon een beetje raar.