De groene poes.

Er was er eens een poes die heel erg honger had. Hij had de hele dag nog niet gegeten en zijn maag rommelde zo luid, dat je het een straat verder nog kon horen. Zo’n honger had de poes. Het was geen gewone poes, nee, er was iets bijzonders met hem aan de hand. hij was anders dan andere poezen. Hij was namelijk groen. Nu had de poes er nog nooit veel van gemerkt, dat hij anders was. Hij was maar een straatkat, en daar was het toch ieder voor zich. Maar vandaag wilde de poes het anders doen. Hij was zat van het eten uit de prullenbak en wilde eens gaan eten in een echt restaurant. Hij kwam aan bij het eerste restaurant, klopte op de deur en vroeg: Miauw, mag ik hier wat eten?”. De ober wierp een blik op de groene poes en riep: “Nee, scheer je weg, jou soort willen we hier niet!” De poes was verbaasd, wat had hij verkeerd gedaan? Maar hij haalde zijn schouders op. De man zal wel zijn dag niet hebben, dacht hij, en hij liep door naar het volgende restaurant. Hij klopte op de deur en vroeg: “Miauw, mag ik hier wat eten?” Ook hier riep de ober verschrikt: “Ga weg, je jaagt mijn klanten weg!” Een beetje verdrietig werd de poes nu wel, maar hij had zo’n honger en probeerde het derde restaurant. Hij klopte op de deur en vroeg: “Miauw, mag ik hier wat eten?” En wat denk je? Precies, ook hier werd de poes weggejaagd, omdat niemand ooit een groene poes had gezien.

 De volgende dag had de poes nog steeds heel erge honger. Maar hij was het zat om overal weggestuurd te worden. Hij besloot om weer naar het restaurant te gaan. Maar deze keer had hij een plan. Hij ging weer naar het eerste restaurant. Nog voor de poes op de deur kon kloppen riep de ober: “Ga weg, je bent hier niet welkom!” De poes zei: “Pardon meneer, wilt u astublieft een blik in deze spiegel werpen, voordat u me de deur wijst? De ober keek nors, maar toen hij zijn spiegelbeeld zag, veranderde zijn blik abrubt. “Nu”, zei de poes, met de spiegel onder zijn arm, “mag ik dan nu uw restaurant betreden?” De ober wist niets uit te brengen, maar deed een stap opzij. De poes deed zich tegoed aan al het lekkers, betaalde en bedankte de ober voor de maaltijd. Hij had echter nog wel trek in dessert en besloot om naar het tweede restaurant te gaan waar hij de dag daarvoor geweigerd was. Ook hier riep de ober dat hij het pand moest verlaten, maar na een blik in de spiegel kreeg hij de beste plek in het restaurant toegewezen. De poes veroberde een heerlijke sorbet, groette de ober en ging naar het derde restaurant voor cognac en sigaren. En ook in het derde restaurant haalde de ober zijn neus op voor de poes, maar toen hij de spiegel aan de ober liet zien deed ook deze verbaasd een stap opzij.

 De poes bleef een week lang elke avond naar de drie restaurants gaan. Elke avond wierpen de drie obers een blik in de spiegel en maakten ze ruimte voor de poes. Na een week bracht de poes zijn spiegel niet meer mee. De poes en de obers werden beste vrienden. De poes wilde zijn vrienden de giraf en de olifant uit nodigen, en toen de obers begonnen te protesteren, omdat ze nog nooit een giraf en een olifant in het restaurant hadden gezien, herinnerde de poes hun aan het voorval met de spiegel.

Wat was er nu gebeurd? De obers wilden de poes niet in hun restaurant hebben, omdat hij er anders uitzag. Dat kenden ze niet, en vonden ze maar eng. De spiegel die de poes meebracht, was een toverspiegel. Iedereen die erin keek zag zichzelf in ht groen. Nu waren ineens de obers en de poes van dezelfde soort. Toen de obers de poes binnen lieten, ontdekten ze dat het een heel aardige poes was. Iets wat ze niet kenden hoefde dus niet perse slecht te zijn.

De restaurants werden een groot succes. De menus waren aangepast door invloed van de poes. De poes hoefde nooit meer van de straat te eten, en de restaurants waren open voor iedereen. En zo leefde iedereen nog lang en gelukkig.