Het meisje dat nooit iets zei.

Er was eens een meisje dat nooit wat zei. Haar ouders waren ten einde raad. Van alles hadden ze geprobeerd. De beste dokters van het land hadden zich over haar gebogen. Er was er bijvoorbeeld eentje uit Praatgraagistan. “Ik krijg dit meisje wel aan het praten”, zei hij. Hij zette haar op een stoel, duwde zijn bril terug op zijn neus, en zei: “Zeg eens AAA”. Het meisje sloeg haar armen over elkaar en schudde haar hoofd. De dokter probeerde maar en probeerde maar. Uiteindelijk krabde hij zich achter zijn oren en verzuchtte: “Ik geef het op”.

Toen kam er een dokter uit Babbelstad en hij zei: “Laat dit maar aan mij over”. Hij zette het meisje voor zich op de bank. Hij hield haar een lollie voor en zei: “Wil je een lollie? Zeg dan lollie”. Het meisje keek hem aan, maar zei niets. De dokter probeerde het met ijsjes, taartjes en zelfs een stapel pannenkoeken. Maar zonder resultaat. De dokter pakte zijn spullen en zei: “Dit is een hopeloos geval”.

Als laatste kwam er en dokter uit Kletsmaarraak. “Laat dit maar aan mij over”, zei hij met een voldaan gezicht. Hij dacht dat hij dit klusje wel even kon klaren. Hij zette het meisje aan een tafel en vertelde de ene grap na de andere. Misschien krijg ik haar wel aan het lachen, dat is een begin, moet hij gedacht hebben. Maar hoe grappig zijn grapjes ook waren, het meisje keek hem strak aan en verroerde geen spier. Verward pakte de dokter zijn spullen bij elkaar. “Ik hou het voor gezien!” Riep hij, en ging terug naar waar hij vandaan kwam.

 

De ouders van het meisje keken elkaar aan en verzuchtten: “Wat moeten we nu met haar”. Toen ging het meisje naar school. Haar probleem was alom bekend, alhoewel het niet echt een probleem voor het meisje bleek te zijn. Ze schudde ja en ze schudde nee, en als ze iets wilde, dan wees ze er naar. Op een dag vroeg een meester aan de ouders: “Hebben jullie het eigenlijk wel eens aan haar gevraagd, waarom ze niets zegt?” De ouders keken elkaar verbaasd aan. Vragen? Dat was nog nooit in ze opgekomen.

 

De meester vroeg: “Waarom zeg jij eigenlijk niks?”

En het meisje zei: “Ik heb er gewoon geen zin in. Dat gezeur altijd aan mijn hoofd. Ik heb er gewoon geen zin in”.

 En vanaf toen liet iedereen het meisje met rust. Niemand probeerde haar meer aan het praten te krijgen. Het mysterie was eindelijk opgelost. Ze had er gewoon geen zin in.